Dünya nimetine kanma, kanın bile kalacak Dünya’da,
kan Aşk’a, tadabildiğince tattır şiirlerimden gözlerine.
Onlar yüzlerini çevirirler beni görünce,
arkalarını dönerler, sebebi, Sen sebebi olan Aşk’tır,
bu Aşk’tan bilmeden yüzlerini çevirirler. Oysa ilham O’dur.

Aklımda ne deli fikirler var, Sen’de öğrendim ben sevmeyi,
başkasına satamam bu bilgiyi, abartı durur başkasında sevgin,
zaten ben paylaşmam Aşk’ı kimseyle, Aşk’ına denk tutmam.
Utanmazlar onlar, yüzlerini çevirdikleri gibi suçlu bulurlar,
Aşk suçsa eğer, işlerim devamlı, yasakta tanımam bu uğurda,
Aşk’ın ucunda Sen varsan, sonu bile olmayan yolda,
bir umutla kandırıp kendimi, gelirim peşinden.

Beni betimliyorlar deliyle, ezelinden beri Aşk hakim deliliğe,
milyon Korsan Martı’yla, çıkıyoruz Aşk denen gökyüzü yokuşunu,
soluktan bol ne var bizde, Ruh’ta ölümsüzlükten bol ne var?
Bana bir bardak demli çay ve zifiri bol sigara ver,
nikontinden geçilmez o an şiirler, ne boş işler.
Güldürmezler, bir anlamı da yoktur üstelik içmenin.

Neyse, bırakıp bu aptal düşünceleri, bilinçaltımda yatan Sana dönelim,
En güzeli de Sen’i hayal ederken gülümsemek,
gül demek ve Sen’i de gülümsetmek.
Ekmek arası salça gibi mutluluğu temsil eden çocuk masumluğu,
bir yudum kakaolu süt ile ne güzel geçerdi sabah vakitleri…
Şimdi hiçte öyle değil,
Akşam olunca Aşk ayrı bir ağırlıkla çöker omuzlarıma,
aklımın duvarlarında gelmediğin günlerin çiziklerinden desenler.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 097