Giderken tek bir söz bile etmedin ya,
nezaketinin cenazesini kıldık sonra.
Sonra düşündüm, Sen’i ben kadar düşünen olmadığını,
sonra düşünmeyenleri düşündüm, sonra hepsini unuttum.
Sen’den başka düşündüğüm her şey,
düşünceme zarar.
Bîkarar Martı, her yaş yılı, yaşlı geçen ölüm yasları.

Sen’sizliğe toz kondurmam,
Sen’sizlikten bir gram pişman olmadım.
Ellerini tuttuğumdan kolay geliyor da şimdi,
tutamadığımdan binlerce zorluk var omuzlarımda.
Mutsuzluğuma bir tek annem ağlıyor,
mutsuzluğuna ağlıyorum.

Aşk’tan dolu gönlüme, dolu göz de çok değil,
Aşk’tan habersiz gönlün, yine de çok görmem.
Nasıl mutluluğundan habersizsin,
bilmezsin, ben mutluluğuna kefilim.
Tek başına onca aşığa kafa tutan sözlerim.
Gözlerim, güzelliğine rağmen kafamda…
Ne mi? Yeşilliğinden yanmış olmalıydı.
Bedenim diri de, Ruh’um ölü.
Neden mi?
Evime giden apartmanın koridoru, katları,
Ruh’umu göremediğinden yanmaz ışıkları.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 081