Sen’i gördükten sonra körleşti zaten gözüm,
kalbim düğümlendi. Oğuz, beklemekten küflendi,
Sen’sizliğin günleri, öylesine gücendirir ki,
ölmek bile para etmez gibi gelir.
Ama bir ümittir gelmen, Aşık ihtimalidir.

Geleceğimin, geleceğin ana dair boş hayalleri,
gençliğimin Sen’siz geçen halleri, anımsatır ölüleri.
İşleri güçleri yatmak olmuş toprak altında,
kim bilir ne cahillikler işlediler,
kim bilir kimleri sevdi gönülleri.
İşim gücüm, için için Sen’i sevmek olmuş,
kim bilir daha ne kadar seveceğim Sen’i…

Bilirse, bir Allah bilir, Allah Bir’dir,
Hâkikat’in Kendisi olduğu gibi, kulları Övünç bahanesidir.
Biz kulları öyle cahillik kuyusundayız ki,
O’nu Övme şerefine bile layık değiliz.

Yine de Dünya ömrü gönlü,
bu düşüncenin ilhamı geldiğinden beri,
ikilemde kaldım gerçeklerimin.
Neyse;
Aşk’la baş olmaz,
o yüzden okumakla bitiremezsin ilhamımı,
o yüzden bende, yazmakla bitiremem Aşk’ını.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 037