Söylediğin sözleri bile unutamıyorum,
Sen’i mi unutacağım? Haksızlık olurdu.
Sanmam, bu gidişle ben Sen’i asla unutmam.
Bundan bir kaç yıl öncesi olsa ve şimdi ki aklımda bende olsa,
Sen giderken hiçbir şey demeyen dilim yerine,
sessizce izleyen Oğuz yerine,
Şöyle derdim…

Gitme, şimdi ve asla.
Sen’i seviyorum ya hani ben,
bunun için bile sevilir insan, Oğuz da olsa.
Yok da olsam ki olmam, Ruh’um kalır benden geride,
Ruh’umun içinde Aşk, sarar dört bir yanı,
kaplar etrafımı, Aşık yanar ya,
sis basar Dünya’yı, is kokar üst baş,
Aşk kokan Sen’den geriye kalınca ben.

Dilimin şu süslü kafiyelerine bak,
yine de süs değil kulaklarına, ne papatyalar, ne sesim.
İş değil Aşık’lık, binlerce kez söyledim,
değersiz ya Sen’in için sesim, bende umursamıyorum o yüzden.
Binlerce yüzden, hatta milyarlarca yüzden,
bir Sen’in yüzün eş, gökyüzü güzelliğine,
haddimizi aştık Aşk yüzünden gökyüzüyle,
affeyle.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 038