Güzelliğine boyun eğecek Aşk serabı,
şarabı da Sen sandırır Aşk Şarabı,
bu cümleleri başkasından duysan bile,
benden duymuş gibi değildir.
Onların kafiyeleri basittir, gereksizdir.

Gerçeklikle ilgili Aşk, riyakârlar unuturlar,
böyle bir riyâyı, rüyanda görsen inanma,
Aşk’a dair her şeyde, benden başkasına inanma,
inancını bile kıskanırım ben…
İnançsızlığına terk edilmiş bana bak, ne gurur delisiyim ben.

Hak ediyorum aslında tüm olanları,
Aşığım ya hani ben Sana,
bir türlü gidemiyorum, Sen’sizliği bir ben hak ediyorum.
Başkası olsa, bunu bile eline yüzüne bulaştırırdı.
Yine ne kadar kimsesizleştin Sen öyle.

Sen’sizlik bilinçsizlik gibidir, sonsuzdur,
Sen de öylesin, Ruh’una hapsolursa Aşk,
ben artık öyleyim, Aşk’ı Ruh’uma hapsettiğimden.
Değinme aklına gelen fikrime bile,
neyse ne…

Uykusuzluktan uykuya varmak gibidir Aşk,
bir süre öyle tatlıdır Aşk, kımıldamak bile istemezsin,
sonra birden gider uyku, bir daha gelmez.
Sen de öylesin, gidersin de gelmezsin.
Ebedi uykudur Aşk, cahilliğin evidir.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 068