Bir şeyler, bir kaç yıldır eksik,
onların adı da Sen’sizlik,
bu yaptığım densizlik, delilik.

Çayı da şekeriyle seviştiren su,
eritir Yağmur’un Aşk’ı, Oğuz’u.
Ferahlıyorum, Sana Aşığım ya, korkmuyorum,
hatta Sana Aşık’ken, kendimi güvende hissediyorum,
Sen’sizlikte bile.

Aynı değilim hâlâ, bıraktığın gibi değilim,
eskisinden daha Aşığım, eskiden de Aşık mıymışım,
evet, Aşık’mışım…
Herkese darılırken, Sen’inle hep barışmışım,
yok yalanım, Aşk öyle kutsaldır, yalan da söyletmez.

Tek yalanım, Sen’sin,
gelecek diyen dilimin tek yalan sözü.
Gözümün bir dirhem feri.

Sen’i geri getirecek bahanem de yok,
buna eş değer şekilde şahane.
Sen’den başka her şey, hurafe.
Râbb’im şahittir bu halime, şu halimi sorma bile.
Aşık halimi görme bile, bu halimi gören,
baka kalır ateşe, gözleri dalıp gider Güneş’e.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 033