Terk Edilmek;
annesinin eline iğne batan çocuğun hisleri gibidir.
Küçücük gönlüne, koskocaman delik açar.
Zaman geçtikçe, hisler büyür çocuk gibi,
delikler çoğalır üzüntülerle, keşkeler dolanır diline.

Bir amacım yok, gelmen için sadece karalıyorum,
olması gerektiği gibi,
Ben Şair bozuntusu, Sen Aşk…
Bunda öyle anlamlar vardır da, anlam bozukluğu bulamazsın.
Öyle derindir bu kelimem. Öyle yaralayıcıdır derin düşünürsen.

Hadi, yeniden başlayalım, sonra yeniden git.
Ben yeniden giyineyim umut elbisemi,
yeniden üzüleyim arkandan tatlı bir esinti gibi.
Yeniden yanayım Güneş’ten alazlı.

Yağmur yağmıyor diye mi unuttun beni?
Öyle, birden. İki kelimeyi hissetmeden söylemek gibi,
Sen ne bilirsin ki? Kendini benim gibi göremezsin.
Haklısın, nasıl göreceksin ki? Bu bana has, bana tabii,
pek tabii gitmekte haklısın. Haklı yine Sen ol,
ben haksızlık ülkesi padişahı.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 034