Şu an sadece Aşığım, ondan yalnızım,
yani O’nsuzluktan.
Aşk, Sen varsan sevgiye dönüşür,
iki gönül, bir Dünya da gülüşür,
sevişir etim Güneş’le, gözüm Sen’inle,
söylemiştim;
Güneş’e çok yaklaşmaktan kanserim, sigara basit tiryakilik,
bundan tarifsiz kalbim, adım, Terk Edilmiş’tir.

Deniz’in, Kara’yla tek alıp vermediği, Kum’dur,
Kalbimin de öyle, veripte alamadığı, Aşk’tır.
Beni Aşk’tan kaldır, yüzüme yağmur serpiştir,
uyuyorum deli gibi.
Uyudukça, uykusu gelir ya insanın,
Aşık oldukça Sana, Aşık olasım gelir.

Gel de, beni Sen’sizlikten vazgeçir,
beni terk ettiğin gibi, ben’sizliği de terk et.

Bu cümleyi daha önce de yazmıştım,
sanırım, Bir Şairi Asla Terketme kitabımdaydı.
Bu aralar her şeyi unutur oldum hariç bir tek Sen,
gülümse Sen, özlüyorum nasıl olsa ben,
Sen olmasan da yanımda, bazen gülümsüyorum,
merak etme, kesin Sen’i düşünüyorumdur.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 032