Marifetli Aşık bunak,
kolların Aşk’ıma kundak,
sarmış sımsıkı, nefes aldırmaz.
Yürümekten yorulmadım da,
yolların sonu gelecek gibi değil,
hiç olmadığın kadar uzaksın.
Dudaklarım bal satar, saçar,
saçmalar Oğuz, Aşk’a düşmemişler anlamaz,
dili ahzandan kalma bahar güden ıslığa çoban.

Önceden neysem şimdi de oyum,
içi boşu dolduruyorum,
ben Oğuz’dum, sonra Aşk oldum.
Aşık oldum, affet desem neyse,
kabalığıma bak,
resmen gel diyorum Sana.
Gelmiyorsun da, boş duraklarımın hepsi…

Gönlümün heybesinde bol Aşk,
tükenmez, dudaklarımı çatlatır yağmursuzluk,
ben bu özleme halis…
Unut diyorlar bariz…

Kalp Belası / 078