Sen, Sana yakışanı yapıp gittin,
Ben, bana. Aşk yapışıp yakama,
umut denen budalayla yaşatıyor.

Sanki hiç kafiyem kalmamış gibi,
Sen’i nasıl anlatabilirim ki?
Artık avutmuyor yazmak, unutmakta iş değil.
Hatırlamak yangından evlerde uyumak.

Bana, beni sevdiğini söylemiştin,
gurur duymuştum kendimle.
Büyük konuşmuştu dilim yine.
Tabii ki de gidecektin, sessizleşecektim.
Sen’sizliğimdendir…

Bana Aşk’la yarışan başka bir Aşık göster,
o da ilhamımdan alıp özler Aşığını.
Oğuz saf Aşk’tır, sek içilir kelimesi,
bilmediğinden Aşk’ı, neyi anlatır kafiyesi?
Bir umut kaldı içimde, Aşk’ın yakamadığı yerde,
Sen umutsun, kül oldu Sen’den başka her şey.

Kül renginde kahır kalır adımlarının peşinde,
kar erir bastığın toprakta, can erir ayrılığında,
Can’ımda ben yok bende, Sen’den kalma Aşk,
Sen’sizlik, Aşk’ından kalma en güzel manzara.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 029