Oradan kolay adımı söylemek,
gelde yüzüme bağır gücün yeterse,
yaklaşabilirsen yangımından yüzüme,
gücüme gidiyor uzaklarda olman,
gücüm yettiğince geliyorum arkandan.
Ayaklarının değdiği toprakta yeşil izler,
çimler büyür önce, sonra papatyalar.
Kıskançlığımdan, eziyorum onları da.

Aşk, yüzümün kirli sakalı,
bırakalı yaşamayı, beyaz kapladı saçımı.
Vay Oğuz vay,
Hây’dan geldin de, gideceksin O’na,
boşuna yürüyorsun bunca zamandır Aşk’a,
reşit değil Güneş, Aşk’ımın yanında,
eşit değil Ormanlar, gözlerinin yeşiliyle.
Haliyle, dengi değil Ay, Güneş ışığını satmasıyla.

Aşk.

Aşk’a savunmasızdır insan,
anlayamazsın ilk başta,
bu yüzden çarpar her yaşta,
taşa anlatsan, çatlatır taşı da,
yaşa vursam Ruh’umu,
yetmez sayılar, sayamadığım gün kadar Sen’sizim,
sayısını bilmediğim gün kadar.

Aşk’ı bilemezsin, insan ne zaman öleceğini bilemez.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 030