Yine burada Aşık Adam’ın,
bu can bezmişliği Sen’sizlikten,
çok görme bana, Aşık olduğumdan,
bazen ne dediğimi ben bile bilmem.
Oysa ben anlamadan konuşmam,
dinlemeden yargılamam.
Anlamadan dinlemeden Aşık ettin ya beni kendine,
işte bunun tam aksi.

Hay aksi, nasılda günler asırlaştı, saniyeler ağırlaştı.
Güneş’le dansımın tam orta yerinde söndü birden,
bir de Sen’i, O’na benzetirdim, ne de cahilmişim.
Ben, Oğuzhan Deniz, engin deniz kafiyelerinden,
sessiz sedasız gidişlerinden bir kaç dalga esintisi,
yazıyorum deniz mürekkebiyle Aşk-ı Sefaleti.

Ben,
Oğuzhan Deniz, Yağmur Adam, Yağmur Sürgünü,
Tel Örgü…
Ben,
Oğuzhan Deniz, Yağmur Körü, Martı Terbiyecisi,
Vakit Tamircisi…

Ben, Oğuzhan Deniz,
Aşk’la kısıtlanmış özgürlüğü, Sen’sizliği sindirmediğinden gönlü,
Güneş’ten alazlı yüzü, elleri Güneş örsü. Alnı, İman çekici.
Ben, Oğuzhan Deniz,
Allah’ın aciz kulu, Aşk’a tutuklu yüreğine yağıyor yağmuru,
soğuk bana sökmez. Aşk’ını ölüm bile temizlemez.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 007