Beni umursamadığını biliyorum,
işte bunu hiç mi hiç umursamıyorum…
Umurumda olan bir tek Sen’sin,
Sen’sizliğim, Sen’i bile ilgilendirmez. O benim hakkım.
Sen’in sözün bir tek ben’sizliğe geçer,
ben varken yanında, yangınımdan üşüyemezsin.

Bunu bile düşünmezsin,
düşüncesizler gürûhu içerisindeyim,
Dünya böyle bir yer işte, insanları birbirini yer.
Ben ne yenirim, ne yerim, kendi başıma yanarım,
aklım şiirlere çalışır, biraz da budaladır.

Yatağın, Sen onu ısıtmadıkça, Sen’i ısıtmaz,
Ben’i de öyle düşün, ben sönmek istemedikçe bitmez yangın.
Ne dağlar delerim, tek bir sözümle.
Ne Ferhat kalır, ne Mecnun, bildiğin en Aşık hikaye ben olurum.
Bildiğin körüm, başkasını görmez ki gözüm,
uzaklığına rağmen Sen’i yanımdaymışsın gibi net görürüm.
Buna Aşk diyoruz, kalbi kör olanlara anlatamıyoruz.

Sen’i anlatmak, marifetli ve ne de külfetlidir,
ucuz olsa bunu hiçte kabullenmezdi kalbim.
Gururum buna ayak diretirken, onu bile unuturum,
bir Oğuz olurum, bir Bed, sinirlenince de görmez gözüm.
Öyle sinirliyim işte, benden başka her renge,
rengim siyahtır, başka renkler bunda belli olmayacak kadar cılızdır.
Ruh’um Aşık’tır, başka aşıklar yanımda görünmeyecek kadar sönüktür.
Bu Sana bir nevi gülücüktür.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 010