Küskünler bana,
Sen’i unutmak adına saçmaladığımdan,
bu saçmalıktan sıkıldılar.
Yoksa işim değil saçmalamak.
Kelebeği yakalamak uğruna koşuyor çocukluğum,
Aşk’ın yeşil kırlarında, gözlerinse, buna minnet etmeyen Yeşillik nimeti,
bundan yetişemem, gözlerin benden haz etmez.
yarısı tükenmiş umudumla, haz etmeyen gururumla.

Öğrendim sonra, gururla işi yokmuş Aşk’ın,
olsun ben yine de gururluyum.
Onurumun suçu bu, uzaklık,
hoş bana her uzaklık Sen’sin ya,
benden Adam olmaz bu uzaklıkta.

Sen’den başka herkes Sen’i ne çok sevdiğimi bilir.
Bildikleri için hakkımda yazarlar…
Nedenini bilmiyorum ama sen nedenini biliyorsun en azından.
Aldığım ah’lar kadar vah’larım, Aşk’ımın yanında göze batmaz.

O da anlamaz.
Dedim ya, yaşanmadan anlaşılmaz.
Anlatılmaz.

Aşk, beni O’nsuzluk derdine düşürdü.
Bilindik senaryo…
Merak etme, iyiler kazanır hep filmin sonunda.
Sen’siz ne kötüyüm, yine kaybedeceğim.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 065