Uzaklığın, bir nevi okul,
Sen’sizliği öğretiyor da, ihtiyacım mı var sanki…
Sen’sizliğin Cahili kalbim.
Yine de,
Aşk Âlîmiyim ben, Aşk benim Âlemim,
kalbim, binlerce hücre ile amade emrine,
Âmâ asaletinde, görebilmek ümidiyle.
Haliyle, gözlerim güzelliğinin yörüngesinde,
Sen’sizlik körlüğünde, Sen’i görebilmek ümidiyle.

Çıtalı uçurtmama yazdığım baş harflerimiz,
nasıl da rüzgar esaretinde, ipi Sen’in ellerinde,
Rüzgar Aşk’ımdır, bu bitmedikçe, bitmez ya,
Sen ipi kestiğin gündür, savrulur bilinçsizce.
Bilinçsizim de, Sen’i nasıl biliyorum o halde?
Biz buna Aşk diyoruz Martı ile,
uçurtmayı yakalayıp getirdi yine,
başta inat etti de, sonra bıraktı gagası,
işte, Martı Terbiyecisi dediler adıma,
sonra yine Deli…

Haklılar, haksızlığım kadar.
Sen’in Aşksızlığın kadar Aşık olsam,
çoktan unutmuştum ya Sen’i,
Sen’inle eş değil Aşk, kainatla bir değil.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 064