Sen’sizlikten gülümsemem ben,
niçin üzgün olduğumu soranlar,
O’na uzaklıktandır… belli değil mi?
Laf olsun diye soruyorlar, belli.
Ellisini geçmiş ihtiyarın yirmisine ah etmesi gibi,
Sen’den uzakta kalıp, Sen’sizlikte vah etmek gibi.
Nice sözle betimlerim Sen’i…

Ne olur gelme,
bunca senelik Sen’sizliğe yazık edersin.
”Gelende kim?” Öyle mi?
Sen’i ne doktorlar, ne mühendisler istedi de,
hiç Şair istedi mi?
Şair istedi de, gururundan kapına gelmedi.
Öyle mi? Söyle…
Buna bile cevap veremezken, ne diye dolanırım peşinde.
Aklımda-ki Sen, şu an Sen’inle dövüşür.

Kendimi haksız çıkarmak adına,
Sen’i haklı buluyorum da, delirmedim,
korkma, Aşık’lığımdandır.
Elbet bir gün döneceksin,
Yağmur’un işi, Deniz’e dökülmektir.
Oğuzhan Deniz’e.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 066