Saat 01:35. Sen uyuyorsun, uyku da buna hayret ediyor. 32’lik halimin çocukluğuma olan hayreti gibi ve çocukken 30’larıma nasıl özendiğime hayret ettiğim gibi. Tuhaf, doğuyorsun kocaman 20 küsur yıl yaşıyorsun yapayalnız… Ve günün birinde yalnızlıktan bir lanetmiş gibi tiksiniyorsun ve istemiyorsun. Oysa o zamana kadar yalnızlığın ne olduğunu bile adam akıllı düşünmemişsindir bile.

Buna sebep olan dünyadaki milyarlarca insandan biri aslında. Ama gerçek anlamda O’nu görüyorsun, nazenin oluşuna hayret ediyorsun. Kaşlarının arasındaki boşluk tam sevdiğin gibi, boyu da öyle, elleri, gözleri ona dair ne varsa hepsi sevdiğin gibi. Ve bunları gördükten sonra bir daha eskisi gibi olamıyorsun! Olmak istiyorsun ama olamıyorsun. Düşünceni gasp ediyor adeta. O zamana kadar önemli olan ne varsa O’nunla ilgili değilse önemsizleşiyor. Yediğin yemekten tut da içtiğin suya kadar. Kelimelerin ve düşüncelerin değişiyor, her şey değişiyor da O’na dair ne varsa kendinde o değişmiyor. Değiştiremiyorsun, nasıl değiştireceğini bilmiyorsun! Garip ve tuhaf.

Nasıl olabilir ki bu? Ne oldu da böylesine seni senden alıp O’na çevirdi. Ne oldu da gözlerini, kaşlarını, saçlarını sever hale geldin ve ne ara o noktaya geldin, hepsi muamma.

#Yasef | Uyku ve uykusuzluk…