İki kelimeyi bir araya getiremeyen aşığın,
beni bir de bu güldürür, gerisi üzüntüdür.
aşık dediğin adama, Sen’in Koca olacağın,
koca evrene ayıptır, ne büyüktür kaybın…
Sen bir uyan da, balığa da gideriz,
Aşk Çağ’ım geçmeden, yani ölmeden.
Sen bir duy da beni, anla gerçek değerini,
sana sahte dokunuşlar mı hediyedir?
Anlamıyorsun da bu Sana eziyettir.

Aşk’ımın alfabene eziyet ettiği an’dayız…
Bir Dünya’dayız da birbirimizden uzaktayız.
Sen’sizlik bana, Ben’sizlik sana,
Sen’in için doğal olabilir ancak benim için değil,
Yeşil Gözlerinde kalmış doğamın içinde değilim.
Daha nasıl anlatabilirim?

Anlatırım;
Saçlarına süs olmayan tüm çiçekler ezilmeye haktır,
bunu hak sanan aklıma kalbimden gelir haklılığım,
genç yaşında bir bunağım, Aşk’tır durağım, dar ağacım,
Yağmur Ağacı’nın Aşk’ına azdır Aşk Gölgesi kitabım,
tüm evren sayfam olsa, Sen’i yazmaktan bıkmayacağım,
işte Ben, öyle değil, böyle Aşığım, kafiye ağlatırım.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 043