Sen’siz ölüm bile zevksiz olur sanırım,
bunu sanan aklıma, aptallık Kul Aşk’ından kaynaklanır.
Kendimi sığındırdıkça Rabb’a, şeytan Aşk’ı aşılamakta,
nefsim de doydu Sana, Sen nefsimin çığlıklarındasın,
hiç alışamamıştın bu büyüklüğe, olsun, ben beklerdim…
Ruh’umda doydu Aşk’a, emin ol,
Sen’sizlik hiç gitmiyor başımdan,
buna çare bulamıyorum işte ben.

Özledikçe Sen’i, uzaklar büyür gözümde,
gitmen değersizdir bende, gelmen önemli,
ehemmiyetini yitirdiğinde Dünya nefesi,
gittiğine mi üzülecek, gelmediğine mi…
işte o zaman anlayacağım benden gittiğine.

Aklım, Aşk’ının ilhamından kalabalık,
ben sevmem kalabalığı, Sen’in yüzünden,
Sen ve ben, biz olup da bir olsak, bu ikilemden kurtulup,
Aşk dağıtsak bakışlarımızla,
kuşlar gagalarıyla alkışlar güzelliğini,
şairliğim bundan değerlenir de methederler beni.

Kalp Belası / 029