01:54

Ahlal’im!.. Sessizliğine yenilerini ekliyorsun, haklısın, aynı zamanda haksız. Zamanla savaşıyorsan geri dön! Zamana karşı verdiğin savaşı kazanamazsın. Zamana verdiğin ne varsa onu geri alamazsın! O 24 saatte bir dirilir, öldüremezsin. Evet-evet, zamanı öldüremezsin, çoğu zaman, zaman insanın canına okur. Zaman insan ömrüne cendere.

Şu kirli betimlemelerden ve bunalım halimde kaybolup yittin. Emin ol ben de dayanamıyorum bu kirlenmiş halime ve gittim ama döndüm, kendime geri geldim. Sesimde uğultular, aynamda buğular var ama gözlerim çok net görüyorlar. Buna rağmen sana gelmek istedikçe ayaklarım geriye gidiyorlar, sana anlatmak istedikçe boğazımda düğümleniyor kelimeler. Şu aciz kelimeler.

Geçenlerde yeni bir şiir yazdım, “Elleri, gece adamın” diye başlıyordu, yine gecenin bir körüydü saat, eminim benden habersizdi. Bihaberiz birbirimizden ve bunu ben yaptım, ellerimde kaldı tüm kelimelerin, ellerimde kaldı tüm hevesin… gözlerinden minik dereler dökülüp birikti avuçlarımda, ellerim deniz oldular… boğuldun!

02:09

Artık eminim, beni sevenleri sevmiyorum, ben beni sevmeyenleri seviyorum! Benim için çabalayanları yorulduklarıyla bırakıyorum arkamda, beni yoranların peşinden gidiyorum ve onlar beni bırakıyor arkalarında. Bu ahvalimden yakınıp duruyorum, kurtulmaya da çabalamıyorum. Ben onların gökyüzünde nefessizlikten boğuluyorum, sen benim denizimde…

Sonra durup düşünüyorum, düşünmenin bir hastalık olduğu kanısına varıyorum, hiç düşünülmeyecek şeyleri bile düşünüp, düşünme yetisini hiç kullanmamışları düşünmeye zorluyorum ve biliyorum insanlar zoru sevmezler ama bunu bildiğimi unutuyorum! Sonra üzülüyorum, sonra umutlarımın kırılış sesini duyuyorum.

Önceden bir arkadaşım vardı, her Salı onunla fizikten-felsefeden ve diğer ıvır-zıvırlardan konuşurduk, insanlardan hayıflanıp, dünyanın nasıl daha iyi bir yer olacağı hakkında tartışırdık, nihayetinde ise, insanların yeryüzünden silinmesi gerektiğine karar verirdik eğer dünyada huzuru sağlamak istiyorsak. Her ne kadar hastalıklı bir düşünce gibi görünse de, aslında öyle değil.

İnsanlar var oldukça birbirinden medet umacaklar ve sonunda istediklerini alamadıklarında çirkinleşecek, kirlenecek, kirletecekler. Son zamanlarda “Sesleniş” isminde bir yazı dizesine başladım, orada tam olarak bundan bahsediyorum. Yine de içimde kocaman bir boşluk var, sadece birinin doldurabileceği. Ve yine yokmuş!

02:20

Ahlal’im, sen de yoksun! Biliyorum ama benim şu delirmiş aklım bunu da kabullenmeyecek.

#OD | Meftun