İlkbahar terk etti gövdemi, sürekli yazdayım,
bu kışın terk ettiği sıcaklıktan vazgeçmektir,
tenime buzdan dağlar yüklediler, taşımaktayım,
yanmak yazdan değil, yazıdan Aşk’a dökülür.

Öyle-ki basit sanırlar, el-Alem toplansalar daimi,
bir kuyu kazıp ruhumu atarlar da, günahlarımdan,
saplanır cümle sıcaklar, bu azaba erdirmesin Râbb,
kabında kalbim kadar Hikmetli çalışan da nedir?

Lâkin, yanlış Aşk-ı taşırım sol göğsümde,
gözümde sola seyirmeler varda sesim de yeğler,
hepsinde var olsa yürek burkan acı gürültüler,
Gökgürültüsüne şükreder bebekler, korkmazlar.

Şimdi korkunçluktan çıkıp gelirsin rüyalarıma,
uykusuzluğum, kabussuzluğuma işaret, susuzluğuma,
sen kadar büyük olupta, küçülen de kimdir gözlerime,
ben kadar büyük Aşığa, gözlerini kapatan da kimdir?

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 277