Hayatının sonuymuş gibi,
bensiz ne anlam kazanabilir ki gözlerin?
Ben sevmedikten sonra, herkes sevse ne olur?
Anlamsız sevişmelerle geçen saatler,
akrebin kovalaması gibi yelkovanı,
saniye bile altmışta bir değer on ikiye,
sevişmek böylesine değersiz değildir,
Aşk’a ibadet, bundan ibaret Aşk, öylesine aşktır.
Ve söyle,
sesim değerliyken böylesine,
sesine değer katar sessizliğim,
bu yüzden de kimsesizsin,
kıymet bil,
hiç olmazsa bunu bil,
Oğuz, Aşk’a miras Ruh’uyla,
toprağa bırakıp eskimiş elbisesini,
sevgisi yürek serpisi, unutacak her şeyi,
camdan kahve gözleriyle,
şükürden uzak günleriyle,
ihtimali var diye sevapların cennet inşasında,
çalışıyor cehennem inşaatında,
tövbe edip yine bulaşıyor elleri bu kire,
doymuyor Sen’sizliğe,
”Sen’i kaybetmekte bir şey mi?” diyeceğinden habersiz.

Aşık İhtimali / 17