İlk dersin benim,
İlk ve son olarak imtihanımsın sanırım,
sanan aklım ne cahillik tarlası, güçtür anlatması,
anlaşılmak zordur.

Aşk’la doldurdum Dünya mataramı,
cebimde Martı’larımı korumak adına kasatura,
omuzlarımda geçirirler günlerini,
oysa Sen’in olman gerekliydi omuzlarımda.
Yüzümde sakaldan kirli yorgan, üşümüyor avutlarım,
avuntularım gamzelerimi saklar, Oğuz koca aptal.
Sana kalsın Dünya, içindekilerle,
içimdekilerle gideceğim buradan, Aşk benimle gelir.
İçindekiler nasıl da kirlendi, nasılda kibirlendin birden,
düşünceleri değiştirir de Aşk nasıl değişir?
Aşk, içinde yaşanan karmaşayı anlamaya çalıştıkça
saçmalamaktır.
İşim tam olarak budur, bundan huzurluyum aslında,
kusurlu olan bedendir, Ruh’umun kusurları yandıkça kapanır,
Ruh’umda olgunlaştıkça Aşk’a hükmeder.

Ben, Ruh’uma öğretiyorum Sen’sizliği,
bu densizliğe, Sen’inde, Aşk’ında boyu yetişmez.
Bu yükseklikte vakit geçmez.
Ruh değişmez, düşünce değildir.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 020