Kendini unutturmak için gider aşıklar,
Aşık unutmaz ya, unutulmaman ne değerli.
Değil mi?
Saçların, volkan dağlarına örgülü köprü,
söndürmek için bu volkanı yağman gerek,
kendini unutturmak için önce kötüleşmen gerek,
zaten anlamsızlıkta burada, hiçbir şey demedi dudakların.
Oysa yanında bile değildim,
olsaydım, gözlerine bakıp anlardım sebebini.

Sana ”Bir gün bırakıp beni, gideceksin” demiştim,
”İnsan, Aşk’tan nasıl gitsin…” demiştin, dememiş miydin?

İkimiz, zıt kutuplardık, yine de ellerimizi tutardık…
Başından beri, İkimiz, tutarsızdık. Bu denklem gibi,
Aşk’ın denklemi, dengesiz…

Öyledir, başta güzel gelir, elinden gelenin hepsi Aşk’tır,
benim yüreğimden gelirdi, herkes gibi olamadığımdan.

Olsun,
Hay’dan geldin, gideceksin Hû’ya,
Kader ya, bende geleceğim oraya.
İnşAllah.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 092