Aşk harçlık girmeyen cebine fazlalık,
değer yüzünde üzüntü ahzanlık, vah zahir,
kanı dibinde yatan Oğuz’dan Aşık’lık.
Yok-yok, güçsüzlüğümü bahane eder Aşk’ta,
yüzsüzlüğümün adını da Aşk koydum.
Kirlettim bunca güzel sözü Sen’inle.

İçimde Aşk’tan yangın, dışımda Sen’den hâl,
beni en asil yürüyüşünle bir daha terk et,
inanmadım bu gidişine…
en yeşil bakışınla görmezden gel yine.
Ben peşinden geleceğim ya,
hiçbir işine yaramadı yine çabaların,
kabalaştım, kaba bir sakal yüzümde,
koca bir Aşk yüreğiyle, yürüyorum mesire,
hezeyan tüm heyecanlarım, Sen’sizlik gözlerime heyelan.
göz damlalarımdan toprak seyelan.

Ne Seması kaldı gökyüzümün gözümde,
ne de siması kaldı onca güzelin,
bunca güzele görünmez hörgücüm,
yeşil gözlerinden ormanları görürüm,
bir benim yok görüntüm. Tesadüf…

Bilme, ne hacet bilmemene kusur?
Silinse ben silerdim zaten Yağmur Aşk’ını,
silemediğimden karalıyorum tüm bu satırları.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 091