Aşk’ı değil de, Sen’i abartıyorum.
Anlıyorum sonra yine,
gerçekten ziyan ediyorum kendime,
gereksiz kafiye, haybeye.

Binlerce sözümü görür binlerce yüz,
güleni de vardır, üzüleni de.
Ben gerçeğim, gerçekten varım,
Sana gerçekten Aşığım ve aptalım…
Günümü Sen’siz geçirmenin bir yolunu bulsam,
dalarım derine, bir daha çıkmam yüzeye,
yeryüzünden tut da, gökyüzüne,
Sen’i hatırlıyorken her şey,
nasıl unutabilirim ki?
Bunlar olmasa da, kendim hatırlatır kendime Sen’i.

Sanki her şey olması gerektiği gibi,
ben zaten üzgündüm, Sen’siz daha üzgünüm…
Üzüntü…
yüzümde gülünçtü bu ahval,
Aşk,
bakışlarında yapmacık dururdu oysa Sen’in,
buna bile Aşık edip kendimi,
geldim yine kapına, dize getirip gönlümü.

Kalp Belası / 034