Demin bir dağın eteklerindeydi aklım,
uçup gitmiş oralara,
fark edemedim,
küçük bir evin önünde,
küçük bir ağaç,
gölgesi de öyle küçük,
Aşk Gölgesi değil.

Gün doğumunda çok güzelleşiyor burası,
güneş tam avuçlarıma sığacak gerçeklikte,
Ay’da nefes alıyormuşçasına aydınlık gecesi,
dizlerinde uyuyorum,
yıldızları sayarak…

Dizlerin uyuşup üşüyorlar,
saçlarım üşüyor,
temiz oksijen burnumu yakıp ulaşıyor ciğerime,
gözlerinde sayamadığım kadar yıldızın içinde,
uyanıyorum tekrar, saçlarıma dokunuşundan.

Çıplak ayaklarımızla çiyleri ezerek yürüyoruz,
ıslak ayaklarımızla adım atıyoruz ahşap eve,
hava serinleşip klişe bir şekilde yaktırıyor şömineyi,
bacasından tüten dumanın eseri hayallerimdir.

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 038