Deniz, geri almak üzere emanet eder buluta Yağmur tanelerini.
Bulut, umursuzca yük eder, bilekleri yorulunca salar kendini.
Yağmur, dolaşır, tenlerde… yerlerde… birikip bir köşede
toplar kendini, akıntı çoğalır, mecra olur…
Pınar olur…
Irmak olur…
Nehir olur…
SONUNDA DENİZ’E dökülür.

Deniz kabul eder, dert etmez, uslanır der bekler.
Yağmur uslanmaz, gözleri yukarıdadır.
Yere çakıldığında hissettiği acıyı unutur.
Tekrar buluta süzülür.
Bulut yine kıymet bilmez.
Atar omuzlarından yükleri.
Yağmur yine düşer dizleri üstüne.
Yine burnu havadadır,
düştüğünü kabul etmez…

Birikip gücünü toplar yine yığınla damla.

Deniz, uzaktan izler.
Evlat gibi sever bir dirhem damlayı.
Sabreder, uslanır der, uslanmaz.

Sinirlenir, yerle bir eder binaları, kentleri.
Siniri yatışınca pişman olur.
Yağmur tanesine zarar vermez.

Bekler.
Sabreder.
Yine emanet eder bulutlara damlalarını.

Yağmur yine uslanmaz, terkeder Deniz’i…
Deniz küsmez, bekler.
Sabreder…

#Bir Şairi Asla Terk Etme