Yükü biriktirdim, ağır,
bel ağrıtır, ağlar bebeğim
sallar kolum ahım değil hüznüm
olur gözyaşları, kalır evinden uzakta
bir çekirdek toprağa emanet edilse,
filizlenip boy vermesi de zaman alır.

40’a merdiven dayadığımda
dün gibi gelecek bugün.
Aşk’a merdiven dayadığında devrilir,
düşer yaralarsın dizkapaklarını.
Gözkapaklarımı kapattığımda izlerim
hülyâ, bu bırakır ezâ, kalmasın duhân.

Delik deşik edip duvarımı, çivile portreni.
Saçıma kar yağdığında gör beni…
Silip attığında kırıp bacaklarımı bir adım atmam.
Kalıp isteksizce izlemek ister yüzünü gözüm,
özü bulanık olsan da içim kıyamaz vâadene.

Şimdi bir yokuş çıkabildiğimde,
şükrediyorum bir dağın zirvesindeymiş gibi.
Terazisi bozuk gönlümün, uğuru ödemiş,
bedeli bedenine ağırlık edip,
fenâlaşmış fesatı gönlü feryadın…

#Bir Şairi Asla Terk Etme