Bana da, ilk Sen’i hatırlatır Yağmur…
Özellikle Nisan’da.
Keşke, Yağmur hep yağsa da,
birbirini hatırlasa Aşık’lar.
Sen’i bilmem ama ben yağmur yağınca daha güzel hatırlarım Sen’i.

Başka her şeyi unuturum, Sen’sizliği bile.
O yüzden yağınca Yağmur,
etraf bir boştur, bir sakin,
elini tutamadığımdan karamsarlaşırım.

Sanırım ben Sen’im, bütün her şey Sen gibi,
gördüğüm, duyduğum, bildiğim her şey,
Râbb’a teşekkür ederim bu yüzden,
nasıl hatırlatıyorsa Sen’i, Kendisini de öyle hiç çıkarmasın aklımdan.
Lakin bunun için hiç çabalamam, ne ateş yeridir yerim…
Ne kötüdür.

Yağmur, bulutun tenine değebilme vesilesidir,
Güneş’ten kıskanır da Sen’i, öyle kapanır gökyüzü.
Yüzüne hasretliğimden bunca satır,
abartıdır, artık halim, Saf Aşk’tır.

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 015