Kalk yattığın yerden, aşkıma hürmet, doğrul,
doğruları anlatan dilime bak, karamsarlık dili,
dili yanmışlıktan utanıp, yine seni konuşur,
dokunuşlarından hissettiğim kadar gerçeksin.

Ve olmadığın kadar yalansın, yalancısın şimdi,
istemediğim halde inanıyorum da bu yalana,
yalan teneşiri olsan ilk yatacak benim kanmakta,
yanmakta olsa sonun da aşktan, ilk ben yanarım.

Ve yanarım zaten, izinden şaşmadı gözlerim, yollarım,
kollarımda demetler dolusu papatya, yatalak hasta,
baş ucuna bıraktığım ruhumla refakâtindeyim,
felaketin fevkindeyim aşkından, aşkın ‘can’dan.

Kanımdan çekildi önce hücreler, sonra döküldüler,
sayfalarda akıl dolusu sen yarattılar da Yarantandan,
binlerce ilham olmasa elimde, sana harcamam,
harcadığım gençliğime bak, yıllar sonra kendine…

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 188