Sürekli düşündüğüm, ölüm ve sen.
Hanginizi görmek istiyorum gerçekten?
Karanlığa merhaba deyip aydınlığın
ayrıldığı vakte, tan değil kan.

Kirli bir yatakta uyanacaksın,
ne sağın ne solunda, kimse yok.
Yansımanda iki nefti göz, kan kırmızı.
Yüzünü saklayacak sakalında olmayacak.

Sihir sona erdiğin de ermişliğime koş,
yollar hiç uzak değil, keyf-i âlâ hüznüm,
üzüntünün zerresi, kanıma zehir.
Hafızam zifir, görmek istediğinde gel.

Bu satırlarda senden başka hiçbir şey yok.
Yağmur yağınca saçlarıma düştüler,
ne çok severdin sen, ben hala severim.
Saflığını bende bıraktın, alamayacaksın.

Oğuzhan Deniz * Görmek istemediklerini görür insanlar.