İçimde pişmanlıklar, beni affet.
Böyle olsun istemediklerim var,
Böyle oldu istediklerimden ziyade,
yarım kalacak her yarın gülüşleri.

Yine de, sarıp sarmala beni,
avuçlarımda saklıyorum güneşi,
Öyleyse üşümüş parmaklarına üzül,
kaybet ellerini ellerimin içinde.

Ve bu güneşi şimdi sen tutuşturdun,
haksızlık etme, gözlerine hakkım var,
bir ömür bakabilecek canilikte,
Kararsız adamın Aşık bakan gözlerinde.

Ne de anlar ya Aşık Kadın bundan,
Aşk’sızlarla dolup taşmış dünyadan,
Medet beklediği baharı ararken,
Çok değil gözlerinin kuzeyinde toprak.

Camdan Kafes / 32