Mesleğin katilliktir, Aşk, suç aletin,
bir benim tenimde kaldı parmak izlerin.
Yakayı ele verdin, göz hapsimdesin,
Aşk mahpushanesinde.
Adam yaralandı da, sağım hala, kalbim felçli,
Oğuz, Yağmur Hastanesi’nde, iyileşemez bir türlü.

Hayal gücüme bak,
bu güçte olmasa, Sen’sizliğe nasıl katlanılırdı-ki?
Bilemezdi ben yazmasam Sen’i, olay yeri.
Evet,
İhbar ettim…
Firar ettim, o hastaneden. Söylediklerime inanmadılar,
yalancıymışım gibi, tersten giydirip gömleğimi,
ellerimi bağladılar, söylememem için şiirleri, ağızımı kapadılar.
Gönül kapanmaz…

Her deli ile bir tutma beni…
Her aşık’la da, Aşk benim evim, öldüğümde kabrim.
Martı’lar intihar edip baş ucumda,
beyaz kanatlarıyla saracaklar evimi,
kefeni anımsatır da, bunca Aşk’ı sarmak için bez mi vardır kainatta?

Aldırma, deliyim ben. Aşk’ına divâne.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 096