Aklımda sürekli kafiyeler,
Aşk rüzgârımdan, zatürreler,
Zât’ımın yansısı Martı,
kanatları parça-parça.

Başımdan aşağı, Aşk’a bula,
boğazıma kadar battım zaten Aşk’a,
daha fazlası ne öldürür, ne güldürür.
Gülmek için yaşamadığım için, karamsarım,
gülmek istesem, gözlerine bakarım.

Hayalinden;
Resimlerin vardır Sen’in, gözkapaklarımın duvarlarında,
asılı çift taraflı bantla, hayallerinle dolu göz torbalarımda.
Bu Sen’i gülmekten öldürür, sonra düşündürür…
Öldükten sonra düşünsen ne fayda,
Aşk’ının Fi tarihi de benim, Fizân-ı’da,
Sora-sora bulurlar Oğuz’u, Yağmur’da.

Bu ben değilim, Aşk ele geçirmiş olmalı bedenimi,
uyanmalıyım, aslında uyandım da, uyku sersemiyim.
Kul’lukta serseriyim, ıslah et beni Râbb, ne Yücesin…

Beytullah’a indi Bet’ûl, eğildi Oğuz, Hâm’dû Senâ’ya,
Elhâmdülillah’la açılır ellerim Semâ’ya, yüzüm Semra.

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 097