Senin yüzünden, hepsi, her şey.
Belki daha sıcak bakabilirdim.
Belki daha güzel gülümserdim.
Belki iki adım daha fazla atardım.

Yine de sana sığınıyorum, Rabb’dan sonra.
Üzenim sensin, teselli verenim de.
Onca sıkıcı olay arasında, en güzeli,
kötü geçen günlerden sonra, seni düşünmek.

Bilmediğim çok şey var, farkındayım.
Aldığım üç kuruşun, tadı yok, bilirsin.
Ateşte yanması gereken, ikimizken,
sadece ben yanıyorum, böylesi makbul.

Umudunu yitirme diyorlar, yitiklerden,
muhteviyatımı bilmedikten sonra,
en iyisi olsa da dünya güzeli, ezâ bırakır.
Bunalımlardayım, sıkkın canım, kanım.

Oğuzhan Deniz * Üzüntü verendir ve teselli dağıtandır insanlar.