Şu kısacık ömrüme,
bunca şiiri sığdırdım,
yaşamı ölümle var eden Yüce Allah,
bilir ne şiirler yazacağımı.
Sen’i daha anlatacağım sayfaları umuyorum,
Allah, Sen’i yarattı da,
Ben daha yaratılmışı anlatmaya çalışıyorum,
bu ilmi hafife alan onca insan,
düşüncemin içinde kaybolurlar da,
düşüncem de Allah’ın ilmidir,
kalbimden geçenleri bir tek O bilir.
Bir de Sen’i anlattığım kadar insan,
eğer dinlemişlerse sahiden Aşığı,
bu arada, kalbimden de başka şey geçmez,
o yüzden Sen’i anlatırım.
Dinlemeyenler de haklı, artık sıkıldılar.

Peki ben neden sıkılmadım Sen’den,
güzelliğine paha biçemezken ben,
onlar ellerinin tersleri ile iterler hayallerini.

Onlar hayalini bile kurmaktan acizken,
ben onlarında hayallerini süsleyen şiirler yazarım,
hayal bile etmeden.

Henüz, ikimizi sonsuzlukta hayal etmedim,
yanımda olsan anlatırdım, hiç uyuyamazdık,
sonsuza kadar…

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 062