Hayatının sonuna kadar bensiz devam etsende hayatına,
ben bir yerden çıkıp eseceğim rüzgar gibi saçlarına, geleceğim.
Değecek sözlerim gözlerine, gözlerinden esinlenilen satırlardan,
katırlardan farksız bileceksin beni, sırtımda-ki şiir sayfalarından,
aklın kalıntılardan uyanacak, gözlerin yaş kusacak,
dizlerini göğsüne çekip, sızarak uyuyacaksın.
Sen’de sesini, ben gibi, kimseye duyuramayacaksın,
her şeyin ben olacağım da, hiçbir şeyin kalmayacak,
Ben gibi…

Her şeyim Sen’sin de, şu an yok hiçbir şeyim,
‘Neyin var?’ diyorlar da… Yok hiçbir şeyim!
ben insanım, nefsimin Aşk’ına yenik düşerim,
bu yüzden yok hiçbir şeyim,
oysa var her şeyim, şükür etmeliyim.
Nimetime,
bu harikaları yazabildiğim zihnime,
unutmadığım hafızama,
güzel hatıralarıma,
kahırlarıma bile, şükretmeliyim.
Ben Adem’im,
ne de az şükrederim…

Sen şükretmeyi de bilmezsin, bunu bile bilmeyeni istemekteyim,
af dilerim, yalvarırım ateşlere gitmemek için,
Râbb’im, bilirsin her şeyi, o zaman öldürmeliyim nefsimi.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 027