Ben bu günde buradaydım,
Sen’i görmek için saatimi kurdum yeniden,
kimileri doğdu bu gün, kimileri öldü,
kimileri uzaklara gitti, ben Sen’den gitmedim,
Sen’sizlik dün ne kadarsa, bu gün yine sonsuz katıyla,
sonsuzluğuna sonsuzluk katan başka Aşığın mı var?
Varsa, yokluğundan gocunmam, buralarda dolaşmam.

Yanı başındayım, Sen göremiyorsun,
insan göremezmiş gözlerinin önündekini,
ben neredeyim ki böyle, göremedin bir türlü,
gittiğim gibi unutuldum birden.
Aşk selviden gelir sevgiliye,
Sana sarılmayalı ne uzun bir vakit geçti,
Sana sevgilim demeyeli dilim, kafiyeleşti.
Bittim, artık Sen’de kalmadım, ilham katranım,
kantar tartmaz ilhamımı, Sen bundan iftihardasın.
Ne de aptalsın, Sen’in yüzünden değil ki bu satırlar,
Sen’sizliğinden, ne de aptalsın, kendine atfedersin,
ne de aptalsın, yazan benim, üzülen ben.
Sen’de kimsin?
Affedersin!

Büyük konuşan dilini gördüm gidince uzaklara,
küçülmüştü kişiliğin, kirliliğin artmıştı, riyakarlığın,
yalanların da yalanlaştı, anlamadım.
Nasıl bir oyundu dünya?
Dönüyor da dönmüyor başı günahtan,
bizler duruyoruz, ölüyoruz da vazgeçmiyor emirden,
demirden bileklerimle durdurup güneşi,
vakte eziyet ederim.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 028