Utanma benden, ben ne utanırım Sen’den,
ne unuturum Sen’den herhangi bir hayali,
yaşıyorum mayâli, meyhâli yüzümün edası,
sefasını sürdükçe Martı’lar karamsarlığımın,
hoşlarına gidiyor varlığın, burada olmayışın.

Haklısın, böylesi deliden kurtulmak istemekle,
istemekte haklıyım böylesi güzelliğinle Sen’i,
aşındı ayaklarım yollarını ezmekten, yürümekten.
Gelmedikçe Sen, ben vazgeçmem Sen’sizlikten,
ya vazgeçersem, olur da unutursam Sen’i?
O yüzden de büyük konuşmamak gerekli,
Râbb’im, nasıl Aşık ettiyse beni Sana,
edebilir belki bir başkasına da, inşAllah.
Amin dediğini duyar gibiyim, sonra inceden,
Beter ol, benden beteri yoktur Aşk’ında merak etme,
sorgulama Aşığını, mahçup olursun sonunda,
sonunda mahvolacağım ya yine,
neden yazıyorum bunca satırı, inan bilmiyorum.

Bilmemekle ne de çok cahilliğimi belli ediyorum,
bu kadar acımasız olduğunu belli etmemelisin,
acır gibi görün de, tiskineyim Sen’den.

Şiirlerimi yakıp, küllerini savur denize,
bana gelir yine, beni gömüp çöllere, öyle git ellere,
bunca yanmışlıktan sonra soğuk gelir başka yer,
çöl güneşe en yakın yerden.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 026