Yine komikleşitirip yüzümüzü,
yine güldürelim mi yüzümüzü?
Yine küsüp, yine barışalım mı?
Yine yürüyelim mi yağmur altında?
Yine söyleyelim mi birbirimize sevgimizi,
itiraf edelim mi yine birbirimizde sevmediklerimizi?

Ben, bütün bu acıyı baştan çekmeye razıyım,
yeter ki yaşadıklarımızı tekrar yaşayalım.
Belki ayrılmayız, belki Sen, unutmazsın beni.
Ya da, belki bende unuturum Sen’i,
belki ben hâlâ unutabilirim Sen’i, Sen’in unuttuğun gibi.
İhtimallerle yaşamak nedir bilmezsin Sen,
bilinmeyen bir gelecekten, Sen’i ümit etmek,
nedir bilemezsin…

Şimdi bütün bu olanların neden olduğunu bilmiyorken,
deli gibi istiyor canım Sen’i, ne bağımlılıksın Sen,
nikotin gibi ama Aşk gibi.
Can gibi, Ruh gibi. Oğuzhan, Deniz dibi saklı hüzün,
basıncına dayanamazsın bu Aşk’ın, o yüzden uzaksın,
öğrendim, öğreneceğim.
Bilmediğim her ne varsa, işime yarar öğrendiklerim kadarı,
kaderim ne kadar yazılmışsa o kadar yaşarım, kaderin ne kadarsa,
o kadar yanımda olursun…
Aklımın kaderinde ne kadar varsan, o kadar durursun…
Gönlümün de öyle, bunu gönlüne söyle, söz geçirebilirsen, gelirsin,
ya da ben giderim.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 084