Esirim,
aşkına yenikliğimden böyleyim de,
sen hiç yenilmedin aşkıma,
yenilsen keşke,
yüzünle yarışırdı Güneş parlamak için,
Ay terk edildiğini o zaman anlardı.

Terk ederken hiçbir şey demedin de,
anlamıştım bende,
Ay gibi beyazladım…
Saçlarım siyahlığından palavralaştı,
tenim buzdan daha beyaz bir hal aldı.

Tüm beyazlar yalancılaştı da,
Karamsarlık hediyem, kayboldu,
İyimser bir kar yağışında dondu martılar,
beyazlıkları ayırt edilmeyecek kadar soğuktu.

İşte böyle soğudun,
soğudum senden,
boyun eğdim aşkına,
vazgeçtim unutmaktan,
vazgeçmedim senden,
nasıl vazgeçilebilirsin-ki?
İlk güneşim.

Oğuzhan Deniz * Aşk Gölgesi / 075