Ne yani?
Sen gittin diye bitti mi?
Birisi gidince, illâ biter mi?
Ben henüz gitmedim, yani ölmedim.
Ölmedikçe bitmeyecek, Sen gelmedikçe,
Sen sevmedikçe…

Benden duymadıkça, hiçbir iltifata inanma.
Neden mi?
Saçlarından alev alır güneş,
gözlerim Seni gördüğünden beri,
aynı bir sarhoşunkiyle,
aynıyım Sen’siz mezardakiyle,
yürüdüğüme hayret edenler var da,
Aşkımı bilmezler, zaten bilemezler.

Bilmesinler, delirmişliğim de delirir,
kalplerine birer delik açıp, içlerini deşerim,
bilirsin, deliyim. Boşuna dememişler, ne yapsam yeridir, bu yüzden Sen’i severim.
Aklım cahillik yuvası, kalbimden besini.
Ne dediğimi bilmiyor gibi miyim?
Bak Sen’in için ne güzel şeyler var ediyorum.
Var Edenden gelir, har eden başka,
bende başkası yok da, haksızlık sanır aklım.

Ölmek için henüz çok Aşığım,
ölmemem gerekir Sen gelmeden, yine de
ölürsem, öldüğümden sayıp ziyaretini,
inkâr ederim gelmeni.
Ölmemden endişelenme, nasıl olsa belli sonum,
Ölmenden endişeleniyorum da, ne gereksiz bir düşünüş, düşün, bunu bile düşünüp, mutsuzluk içiyorum yine.

Ölmemen gerekir ben de Sen’i terk etmeden,
bunu anlaman gerek, bir saniye de olsa bilmen gerek. Ne gereği var değil mi?
Neden olmasın ki?

Oğuzhan Deniz – Martı Terbiyecisi / 068