Aşk karanlık değildi,
ışıksızlık,
sevgisizliğine borçlu olduğum için var,
kapımda kediler dolanıyorlar,
senin gibi,
doyunca karınları,
tekrar gidiyorlar…

Oralarda aç kalamayacağın kadar gençsin,
demin elimden gizlendi yığınla suç,
susturup gururumu,
içime çektim seni,
beni bir gün bu da durduramayacak…

İstesem nefes bile almak istemezsin,
nefessizlik aşka has,
dolayısıyla sana…
Kabına sığmayan deliliğimden şaşkın martı,
dışarıda yığınla şair adamdan en aşığı ben.

Nefesim rüzgarla boğuşurken,
ciğerimin katlandığı sıkıntıdan daha ağır aşkın.
Bunu betimleyebilecek başka cümlem yok,
seni anlatacak herhangi bir kafiye gibi…

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 042