Derin-derin bakarsın öyle, ormanlara inat,
gözlerin, yeşili abartarak saçarken ışıklarla.
Ve bana yazmak için, üzgün olmak gerekmez.
Bana seninle ilgili tek bir damla yeterlidir.

İlerisi mâhey, olsun buna dayanırız,
ben ve bed, karıştırmam, mey’lû sek.
Bir tek, tek bir papatya kalsa yeryüzünde,
senden korkusuna intiharı dener, gık etmez.

Söyle şimdi, ben içmesem, kimler içer?
Ben unutmak istemesem, unutmayı kim kullanır,
kim sık ziyaret eder bu kadar üzüntüyü?
Kim ısrarcıdır her şeyine, ben kadar sende.

İkimizi toplasan bir tek aşk etmez, ama
beni böl, milyonlarca aşık çıkar kabuğundan,
ateş yanıp sönerken, halim farklı değil,
beni seninle çarp, milyarlarca aşk tasavvur.

Oğuzhan Deniz * Kıymetini bilmiyorken birbirlerinin insanlar.