Aşkta ustalaşmış muşta kalbime bak,
alevde nasıl ustalaşmışta, aşka yanmış,
yanıklar ilhamımda izler bırakır şiirlerime,
bu üzüntülerden yüz çevirir dünya sana.

Benim çevrilecek tek yüzümün her yönü,
sensin yâr, kâr değil beni aşktan yakman,
canım bir başka acır sensizlikte, güneşten;
alev çalmışçasına terk ediliş izlerim var.

Yangını tutuşturanda aşk, aşkın kendiside,
bağışıklığım vardır tenimin ateşe, güneşe,
bu nedenle güneşi avucumta tutabilirim,
güneş sönecektir, ruhumun aşkı sonsuz…

Beni kurtarmak, seninle mümkündür ateşten,
sonsuzluktan SEN’i çıkarmak kadar basittir,
sonsuzluğun da itibarını yerle bir etmek…
kalbimden seni ne kadar çalabilir ateşler?

Oğuzhan Deniz – Aşk Gölgesi / 262