Nazar ederler Oğuz’a, kurtulamaz hastalıktan,
onların işi gücü fesatta, hasette kalmadı, masatta.
Gözleri bileylidir onların, keserler boylu-boyunca,
bu zoruna gitmek yerine, gider hoşuna,
bundan kesmedim hiçbir boğazı,
duruyor başı omuzunda.

Yapamaz mı sanıyorsun?
Bilmiyorsun,
narinlikten nasibini almamış bana, nadir Sen,
bunu kaybetmemek için dünyayı bile satarım ben.
Elimde değildir unutmak, kahrolmakta öyledir,
şimdi düşünüyorum da,
Kokundan esinlenirken tüm çiçekler,
yürümene eşlik eden Güneş’te, Ay’da,
ne âyla, buna Aşık olmakta normal.

Keyfimi kaçırır güzelliğin, bu başkasında böyle değildir,
hatta değersizdir. Keyfim, benden başka kimsenin görmemesidir.
Önemli olan gelmesidir, gelmemesi vaktini kaybettirir,
bu yüzden vakti tamir ederim, kendimi kaybederim.
Komikleşir yüzüm, üzüm, gözlerinden meyleşir,
Sen’i gören yeşerir, Sen’i göremediğimden körleştim,
beni gören körleşir, ölmek üzere olan gibi kötümserleşir.
Ruh’um Aşk’ın güzinesi, elin değse yakar tüm bedenini,
dilim Sen’i anlatırken hoş sohbetli, Sen’siz çekilmez sesi,
kargalar da kardeşim, Martı’lar bana göre bem-beyaz kefendir.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 072