Aslında renk körüdür insanlar,
gözlerinde gök kuşağı,
benim gözlerim kahverengi toprak rengidir,
olsun, bu toprağa kök sal,
sonra bak, nasıl da yeşerir.

Oğuz, ölmeye heveslidir, korkaktır,
canı yanmadan çıksa şükredendir,
Oğuz, gülmeye heveslidir, korkaktır,
Sen’i görmeden gülerse, şükredendir.
Oğuz, sevmeye heveslidir, korkaktır,
Sen’in gibi giderlerse, asileşir,
kaderin sillesi deyip, yine şükredendir.
Oğuz, yanmak üzere bırakılmış Sen’sizliktedir,
Sen bu ateşi söndürmek üzere yağan Yağmur,
gelmediğinden bütün Yağmur dualarım,
gökyüzünde tek bulut yok, yine de şükrederim.
Oğuz, Aşk Gölgesi‘nden sağ kalan adamdır,
Terk Edilme Mevsimi’nde hasat toplayandır,
meyveleri olgunlaşmış ilhamıdır, şükredendir.

Sen, bunları bilmeyensin, boynu devrilsin, diyensin,
bükük zaten gittiğinden beri, daha ne kadar erisin?
Tenime Aşk taşlarından meteorlar yağar,
en iri canlı devrinden, medeniyete Aşk’la çıkar.
Oğuz, ölümsüzdür, Allah bahşettiği için Kul’luğu,
şükreder, lâkin zayıftır şükürleri,
tenzih etmeye bile yakışmaz.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 073