Gülümserim, gördüğüm yüzünse,
hüzünse, göremediğimden günlerce,
oysa asırlarca taşırım Aşk’ını, gık etmem,
Aşk’tan anırır, avazım çıktığınca bağırırım,
oysa fısıldasam duyacak kadar yakınsın.
Yalancı el-alem, derdi gül-badem,
Dünya sahnen, rol kapma gayesiylen,
Rol yapmayan Aşık adamdan gitmen.

Ben, Sen’i Dünya’da ki tüm kafiyelere yazarım,
kafiye açık bir Deniz’dir, acı-tatlı karıştırmam,
Aşk’a karışan yüreğiyle, Yağmur bekleyen Deniz’dir Oğuzhan.
Güneş doğuyor henüz doğudan,
gelmek için zaman var, vakit var henüz kavuşmak için.
Gelmemek için nedir bahanen?
Sahi, gitmek için neydi ki bahanen?

Çok şahane şair yurdu Yağmur Ülkesi,
gözlerin bunun sonsuz misli yeşilliği,
kara yağızdan ne beklenir ki?
Ölümden kahverengisi, gönülden sevgisi,
ne de itici, kurmadığı binlerce kafiye için Sen’i,
bahane edecek nesiller Aşk için ölmeyi.
Aşk’ı bahane edecekler, unuttukları için gülmeyi.
Ben, gülmeyi de unutmadım, Sen’i sevmeyi de,
Sen’sizken moralim yerinde değil, ondan astım mimiklerimi.
Gözlerim, dar ağacının ipi.

Oğuzhan Deniz – Vakit Tamircisi / 074