Sessizliğin,
hayatın kuru gürültüsü, Sen’sizlik, en karmaşık görüntü.
Martı’lar kuru kalabalık, sahte aşık sesleriyle,
içlerinde ki kirli dualardan medet bekliyor neslim,
Sen beni, ben mutluluğu es geçtim,
merak etme, henüz vazgeçmedim.

Aşk, yanı başımdan teğet geçti.
Bunu da anlayamazsın Sen,
Aşk, öyle karmaşıktır işte, karamsarlaştırır Aşığı,
Karanlıktan bir ordudur gece, yıldızlar hayallerim,
ne kadar çok değil mi? Korkma, tutun onlara,
dokun onlara, gerçek olduklarını anla.

Sen’sizlik bile Aşık olurken bu şiirlere,
Sen neden oradasın hâlâ,
anlamadım hâlâ, inanmıyorum hâlâ Sen’sizliğe.
İnanmayacağımda, nasıl vazgeçmiyorsam Sen’den,
bu da öyle.

Şu da delirmiş Aşk’tan, derler. Sen’i bilmeden,
Sen’i görmeden, nasıl da kötülerler.
Oysa bilmezler minik bir kediyi nasıl sevdiğini,
oysa bilmezler merhametini. Oysa bilmiyorum taş kalbini.
Nasıl da birden kötüleştin ki Sen böyle?
Benim içim nasıl söze, kafiyeye dönüştü ki?

Oğuzhan Deniz – Güneş Kavalyesi / 019